Door de eeuwen heen hebben vrouwen zich, soms letterlijk, in heel wat bochten gewrongen om aan een schoonheidsideaal te voldoen. Denk maar aan de tijd van de korsetten die soms zo strak werden aangespannen voor een wespentaille dat sommige vrouwen er flauw van vielen. Rubens schilderde op zijn doeken dan weer een heel ander soort vrouwen. Naakte voluptueuze lijven die weelderigheid en gezondheid uitstraalden. Slank en mager betekenden toen arm en arbeider. Ook de huid heeft al heel wat kleurtjes gehad. Enkele eeuwen geleden was bleek de standaard en werd er volop gepoederd. Een bruine huid betekende dat je teveel in de zon was geweest door arbeid op de velden. Vandaag staat een bruin kleurtje dan weer voor gezond en gelukkig. Zonnebanken zijn in en over tanorexia, het verslaafd zijn aan de zon, worden reportages gemaakt. Het is altijd wat. Om maar te zeggen: schoonheidsidealen zijn relatief en van alle tijden. Dus wat vandaag hot is, is het ongetwijfeld morgen not.

Het antwoord op de vraag ‘Wat is mooi’ is dus al even relatief als de vraag zelf. Bovendien valt er over smaken en kleuren niet te twisten, luidt een alom bekend spreekwoord. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk want we voelen blijkbaar vandaag meer dan ooit de druk om er volgens bepaalde standaarden uit te zien.

zij-kant nam de proef op de som en trok de straat op om van jou te horen wat nu eigenlijk mooi en aantrekkelijk wordt gevonden vandaag en wat niet. Een uitgebreide vragenlijst over schoonheid, zelfbeeld, lichaamsverzorging, plastische chirurgie en beeldvorming in de media werd voorgelegd aan de voorbijgangers en leverde soms te verwachte, maar ook onverwachte antwoorden op.