Onze Bimbo ken je al.  Ze is fel(rood), weet wat ze wil, staat haar vrouwtje en is jullie gids doorheen deze website. Ze staat letterlijk en figuurlijk voor  ‘Beauty Is More Being Ourselves’.  Maar, eerlijk is eerlijk, Bimbo doet bij jou waarschijnlijk ook een ander belletje rinkelen. Eentje dat klinkt als Paris Hilton en eruitziet als een playboybunny?

Over smaken en kleuren valt niet te twisten, maar wat hebben playboybunnies en Paris, of liever het beeld dat van hen wordt opgehangen, dat Bimbo niet heeft? Nogal wat: cardiostriptease en paaldansen als favoriete fitness, de ambitie om halfnaakt te dartelen in een videoclip van 50 Cent, konijnenoortjes op de billen getatoeëerd, stoeipoes als middle name.

Deze meisjes nemen behagen, uitdagen en prikkelen als hun voornaamste levensmotto. Ze willen voldoen aan een erotisch ideaalbeeld om het te maken. De borsten moeten groter, de billen bloter. En de media doet volop mee om dit beeld te cultiveren. Dit beeld is een echte leefwereld geworden, een cultuur, de bimbocultuur.

De Amerikaanse auteur en journaliste Ariel Levy schreef een messcherp boek over de opkomst van deze bimbocultuur, deze ‘raunch culture’ . Ze beschrijft niet alleen deze cultuur van ranzigheid, blootheid en hoerigheid, ze geeft er ook felle kritiek op. Hoofdrolspeelsters in haar boek zijn de ‘Female Chauvinist Pigs’, vrouwen die zichzelf en andere vrouwen maken tot lustobjecten. Waren ‘Male Chauvinist Pigs’ nog mannen die vrouwen als vlees zagen, dan zijn het nu de vrouwen zelf die op eigen initiatief hun lichaam in de strijd werpen in ruil voor status, aanzien en macht. Ze vertelt er wel fijntjes bij dat mannen niet in hun onderbroek hoeven te paraderen voor status, aanzien en macht.

 Ariel Levy: “Alom wordt aangenomen dat mijn generatie vrouwen, die het geluk heeft in een wereld te leven die door de vrouwenbeweging is aangeraakt, bij alles wat ze doet vanzelfsprekend geleid wordt door de verworvenheden van het feminisme. Maar zo werkt het niet. 'Hoerig' en 'geëmancipeerd' zijn geen synoniemen. We moeten ons afvragen of deze obscene wereld van borsten, billen en benen eigenlijk wel laat zien hoe ver we gekomen zijn, of alleen maar hoe ver we nog te gaan hebben”.

Er is natuurlijk niets mis met mooi willen zijn en behagen. Iedereen wil wel op een bepaalde manier aantrekkelijk zijn! Maar je kan je wel vragen stellen bij de manier waarop je dat doet en wat het je oplevert. Willen we aantrekkelijk en mooi zijn gelijkstellen aan het ideaalbeeld van de bimbocultuur? Willen we pornografisch gedrag als de maatstaf om erbij te horen? Betekent je  presenteren als lustobject vooruitkomen in het leven? Moeten jonge meisjes zich hieraan spiegelen? 

Ook in de lage landen en vooral in Nederland wordt er volop gepraat over de bimbocultuur en de seksualisering of pornoficatie van de maatschappij. Sunny Bergman maakte er de fel bejubelde documentaire ‘Beperkt houdbaar’ over. Een aanrader! Daarin gaat ze met haar camera op zoek naar de houdbaarheidsdatum van vrouwen, onderzoekt ze de waarheid achter de foto’s in glossy magazines en gaat ze op consultatie bij een plastisch chirurg.

Klik op het beeld om de documentaire Beperkt Houdbaar

(+/- 60 min.) te bekijken:

Maar er is meer: de vrouwen achter beperkt houdbaar schreven ook een manifest om wat tegengewicht in de bimboschaal te werpen. “Sex moet weer haute couture” is hun leuze en ze willen op die manier afrekenen met het idee dat vrouwelijkheid enkel gedefinieerd wordt door schoonheid. Normaal moet weer normaal worden, het extreme is niet de norm. Seksuele vrijheid staat niet gelijk aan totale grenzeloosheid en platheid.

Dit past perfect in ons eigen “Beauty Is More Being Ourselves” plaatje: gewoon mooi is mooi genoeg! De gewillige stoeipoes in de prullenbak! Pittige en authentieke meisjes aan de macht! Surf verder rond op bimbos.be en ontdek waar onze bimbo’s voor staan.